عبادتگاه بهائى يا مشرق الاذکار
مشرق الاذکار بهائی از آنجا که محلّ اجتماع مردم برای دعا و نیایش است، تقریباً شبیه کلیسا، معبد یا مسجد در ادیان دیگر می باشد، امّا در حقیقت چیزی فراتر از اینهاست. آنگونه که حضرت بهاءالله اشاره فرموده اند روزی مشرق الاذکارها در هر محلی کانون حیات روحانی جامعه و جلوه ای از دغدغه های انسان دوستانه اعضای جامعه خواهد شد.
تا به حال هفت مشرق الاذکار- لااقلّ یک مشرق الاذکار در هر قارّه - ساخته شده که نشان کوچکی از پیشرفت دیانت بهائی در جهان است. در مرحلۀ کنونی از پیشرفت آئین بهائی، بهائیان بیشتر نیروی خود را صرف بنای مؤسّسات اجتماعی و روحانی جامعۀ خویش و توسعه و تحكیم آنها می كنند و نیروی نسبتاً کمتری برای بنا کردن چنین ساختمانهایی صرف می کنند. با این حال مشرق الاذکارهایی كه تا كنون ساخته شده اند همچون چراغهای پرنوری هستند که بشر را به روش جدیدی از عبادت و حیات دینی دعوت می کنند.
هر معبد بهائی طرح منحصر به فردی دارد، امّا از لحاظ معماری اصولی کلّی در همه آنها مشترک است که به طرح آنها وحدت می بخشد. کلیۀ مشرق الاذکارهای بهائی باید نُه وجه و یک گنبد مرکزی داشته باشند.
اوّلین مشرق الاذکار در حدود سال ۱۹۰۸ در عشق آباد روسیه واقع در آسیای مرکزی ساخته شد. مشرق الاذكار عشق آباد تا سال ۱۹۳۸ که توسط دولت اتحاد جماهیر شوروی مصادره شد، مورد استفادۀ جامعۀ بهائی آن منطقه بود. ساختمان معبد در سال ۱۹۶۲ پس از آسیبی كه در اثر زلزله به آن وارد شد، تخریب گردید.
مشرق الاذکار عشق آباد در بسیاری از جنبه ها از زمان خویش جلوتر بود. علاوه بر آنکه مرکز روحانی جامعۀ پیشروی بهائی آن منطقه به شمار می رفت و نیز جلوۀ عملی اندیشه های بشردوستانه آن جامعه بود. در اطراف مشرق الاذکار تعدادی مؤسسات تابعه شامل یک مدرسه، یک درمانگاه و یک مسافرخانه مشغول به كار بودند.
اوّلین مشرق الاذکار مغرب زمین در سال ۱۹۵۳ در ویلمت واقع در ایالت ایلی نویز امریکا کنار دریاچه میشیگان در شمال شیکاگو ساخته شد. طرحها و نقوش ظریف گنبد و تزئینات بسیار زیبای بنا، سبکهای معماری شرق و غرب را با هم درآمیخته است و تا بحال میلیونها نفر را به دیدار کشانده است. سایر مشرق الاذکارها یكی پس از دیگری در کامپالا واقع در کشور اوگاندا (افریقا)، در نزدیكی سیدنی در استرالیا، حومه فرانکفورت در آلمان، مشرف بر پاناما سیتی در پاناما و در آپیا در ساموآی غربی ساخته شد.
جدیدترین مشرق الاذکار در سال ۱۹۸۶ در شهر دهلی نو در هندوستان ساخته شد. از آن زمان تاکنون، جوائز معماری بزرگی به این بنا تعلق گرفته و صدها مجله و روزنامه دربارۀ آن مطلب نوشته اند. معماری این بنا که از گل نیلوفر آبی الهام گرفته شده، از ۲۷ «گلبرگ» مرمرین جدا از هم تشکیل شده که در خوشه های سه تایی، نه وجه بنا را تشکیل می دهند. تالار مرکزی ۲۵۰۰ نفر گنجایش دارد و نُه در بزرگ بدان باز می شود. ارتفاعش کمی از ۴۰ متر بیشتر و سطحش شفّاف و درخشان است و گاه چنین به نظر می رسد که در محل استقرارش در محوطه ای ۲۶ جریبی در حومۀ پایتخت هندوستان شناور است. معبد بهائی دهلی نو در این چند سال کوتاهی که از بنایش می گذرد، به یکی از جاذبه های بزرگ جهانی تبدیل شده است و هر سال بیش از دو و نیم میلیون بازدید کننده را به سوی خود جذب می کند. گاه در روزهای مقدس هندوان، تعداد زائرینش به یکصد هزار نفر می رسد و تمام مردم هند از هر مذهب و طایفه ای آن را بسیار محترم می دارند.
در واقع درهای مشرق الاذکارها در سراسر عالم بر روی همه مردم دنیا از هر دینی که باشند، باز است. در آنجا موعظه نمی شود، مناسک مذهبی اجرا نمی گردد و طبقۀ روحانی حضور ندارد.
تا كنون بیش از ۱۲۰ مكان برای ساختن مشرق الاذکارهای آینده در جای جای عالم اختصاص یافته اند. درآینده، هر جامعۀ محلّی بهائی یک مشرق الاذکار خواهد داشت که مانند اولین مشرق الاذکار بهائی در عشق آباد، هر یک کانون زندگی اجتماعی و مرکز خدمات اجتماعی، علمی، آموزشی و انسانی خواهد شد.
مرکز جهانى بهائى
حضرت بهاءاللّه قبل از صعود به عالم ملکوت تعیین نمودند که مرکز جهانی دیانتی که خود بنیانگذار آن بودند در ناحیه حیفا و عکّا در شمال کشور اسرائیل امروزی باشد، سرزمینی که امروزه مقر و مرکز روحانی و اداری دیانت بهائی می باشد.
آرامگاه ابدی حضرت بهاءاللّه و حضرت باب هر دو در این ناحیه قرار دارد. آرامگاه گنبدی شکل و زرّین حضرت رب اعلی بر دامن کوه کرمل در حیفا جلوس نموده و آرامگاه باشکوه حضرت بهاءاللّه در سمت دیگر خلیج، در بهجی و خارج از شهر عکا استقرار ابدی یافته است. این دو مکان در میان باغهای بسیار زیبا، باشکوه و دلگشائی قرار دارند و در نظر بهائیان مقدّس ترین نقاط عالمند.
مرکز اداری دیانت بهائی در شهر حیفا واقع است. مقر بیت العدل اعظم، هیئت اداری بین المللی دین بهائی، بر دامنۀ کوه کرمل و درست کمی بالاتر از ساختمان مقام اعلی و بر بالای مسیر قوسی شکل درون باغهای این مکان تاریخی زیبا قرار گرفته است. در این ساختمان (دارالتشریع) و دیگر ساختمانهای مرکز جهانی بهائی، قریب به ۶۰۰ نفر از ۶۰ کشور مختلف، به ادارۀ امور بین الملل جامعۀ جهانی بهائی مشغول هستند.
از شهر حیفا اخبار و اطلاعات با جامعههای ملّی بهائی مبادله می شود، اهداف و نقشه های بین المللی طراحی و منتشر می شوند، برنامه های توسعۀ اجتماعی و اقتصادی نظارت می شوند، آمار و اطلاعات جمعآوری و نگهداری می شوند و امور صندوق بینالمللی اداره می گردد. ساختمان آرشیو بین المللی بهائی یا دارالآثار نیز در همین قوس قرار دارد که اشیای متبرّکه و آثار خطی مربوط به حضرت باب و حضرت بهاءاللّه و حضرت عبدالبهاء در آن نگهداری می شوند.
در اولین سالهای دهۀ ۱۹۹۰، عملیات ساختن بناهاى باقیماندۀ قوس کرمل شروع شد و این نشان از توسعۀ سریع دیانت بهائی داشت. عملیات حفارى کوه کرمل براى احداث طبقات جدید در بالا و پائین مقام اعلی و چندین بنای جدید برای دیگر مؤسسات مرکز اداری بهائى آغاز شد. ساخت این بناها همان طور که انتظارش می رفت تا پایان قرن بیستم به اتمام رسید.
http://www.persian-bahai.org/
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر